Aan: Onias Landveld

Tilburg tergt elke poging haar

in woorden te vangen strandt

loopt uit op niets al die kilometers

die ik op mijn fiets door de stad

reed meestal ’s morgens vroeg

hebben er niet toe gedaan ik

bracht brood aan de armsten

de stad wist lang niet van mijn

bestaan wat zij zijn gaan zien

als werk noem ik een plicht of

op zijn minst fatsoen Tilburg

tergt elke noeste poging haar

te beschrijven gaat aan de tijd

ten onder de herfst is al weer

bijna gekomen dan sterft alles

net een beetje beter dan gaan

een paar dichters onder de

grond liggen rusten tot het

zomer wordt deze stad

verandert hoewel ze altijd

dezelfde blijft these antithese

synthese snap het of niet

Tilburg tergt en je doet er

geen moer aan ze was

misschien al die tijd niet

meer dan een groupie en

nu heeft ze een nieuwe

ster ontdekt die ze tijdelijk

maar genadeloos liefheeft

zoals ze jou heeft liefgehad.