Aan: Onias Landveld
Tilburg tergt elke poging haar
in woorden te vangen strandt
loopt uit op niets al die kilometers
die ik op mijn fiets door de stad
reed meestal ’s morgens vroeg
hebben er niet toe gedaan ik
bracht brood aan de armsten
de stad wist lang niet van mijn
bestaan wat zij zijn gaan zien
als werk noem ik een plicht of
op zijn minst fatsoen Tilburg
tergt elke noeste poging haar
te beschrijven gaat aan de tijd
ten onder de herfst is al weer
bijna gekomen dan sterft alles
net een beetje beter dan gaan
een paar dichters onder de
grond liggen rusten tot het
zomer wordt deze stad
verandert hoewel ze altijd
dezelfde blijft these antithese
synthese snap het of niet
Tilburg tergt en je doet er
geen moer aan ze was
misschien al die tijd niet
meer dan een groupie en
nu heeft ze een nieuwe
ster ontdekt die ze tijdelijk
maar genadeloos liefheeft
zoals ze jou heeft liefgehad.
Een gedachte over “Tilburg tergt”
Reacties zijn gesloten.