De stem van de dwerg is een fontein

Van whiskey, vanwaaruit een amoebe zich

Slepend een weg zoekt naat het licht.

In deze muur van geluid een weergaloos

Verlangen naar de extase van een vorig

Leven, waarvan we ons toch nooit iets zullen

Herinneren, omdat we nu nuchter zijn.

 

Amoebisch geschoeide stieren zwalken

Door kristallijnen decors, langs

Koeien en een wei op zoek naar nieuwe

Stromen van adrenaline. Voortreffelijk

Gemengd het ritme ontmoet een tapijt

Vol gitaar ontsnapt aan terloopse

Eenzijdigheid.

 

Dan stijgt de muziek op; zij zweeft,

Maar zweeft haar niet. Muziek is altijd

Amorf, nooit amoebe. De whiskey van de

Dwerg smaakt als een zonnestraal die het

Oor raakt vervolgens vervliegt en plaats

Maakt voor andere stralen.